Foodie in een klooster

Je kent die momenten wel in je leven dat je denkt “laat de boel maar de boel, ik heb er wel een beetje genoeg van!” Ook een Bourgondiër als ik heeft die momenten wel eens gehad in haar leven. Zo denk ik terug aan een scheiding of na het faillissement van mijn bedrijf in 2009 dat ik dacht “sluit mij maar op in een klooster”. Afgelopen maanden was het weer zo’n periode dat ik liever in een put onder de grond zat in plaats van nog een fles wijn open te trekken. Achteraf bedenk ik me dat die volgende fles geen verkeerde optie was, maar het alternatief was eigenlijk toch beter.

Ik ga het klooster in! Terug naar af, terug naar de basis, even helemaal niets en op zoek naar bezinning.

Al sinds mijn jaren als twintiger heb ik zo nu en dan wel eens de behoefte om een klooster in te gaan. Waarom? Al sla je me hartstikke dood, maar noem het een roeping 😉 De afgelopen tijd was best pittig, hierover zal ik niet uitwijden, maar ik moest iets doen met mezelf. “Ik ga het klooster in!” riep ik naar ‘t schatje die door de bank heen zakte van schrik. Daar zit je dan als goede vent, lekker aan een wijntje en je hebt een gezellige avond met je meisje en opeens hoor je dat? Kan mij voorstellen dat je denkt “wat is er in hemelsnaam gebeurd?” Na een korte discussie flapte ik er ook nog uit dat ik een maand in retraite wilde, de shock was compleet. Mijn schatje is toch wel de liefste van de hele wereld want hij vond het een goed idee “als je het wilt doen, dan moet je het gewoon gaan doen” zei hij. “Maar misschien is een weekendje ook wel voldoende” voegde hij er nog snel aan toe.

De volgende ochtend hing Tante Vivian in de email met een zeer vriendelijke en communicatieve zuster van het klooster. Jazeker! Zusters mailen, zitten op Facebook en Twitter en bloggen ook met enige regelmaat op hun website. Raar hoe in je hoofd bepaald wordt dat zusters dit soort dingen niet doen, je verwacht dat ze stil zijn en de buitenwereld nooit meer zien, maar niets is minder waar. Enfin, een lang verhaal kort, maar de zuster adviseerde ook om gewoon een weekend mee te leven en kijken hoe het bevalt. De afspraak is dat ik meeleef in het klooster voor een weekend, dat betekent mee bidden, helpen in het klooster met werk dat voor handen is, mee eten met de zusters en zo af en toe een goed gesprek.

Nou daar ga ik dan, gaf ‘t schatje nog een laatste kus en liep door het hek de kloostertuin in. Ik bleef maar naar hem kijken, had zo met hem te doen.

‘T schatje bracht me weg naar het klooster. Het was lang ijzig stil in de auto. Ik was vreselijk gespannen, wat kon ik verwachten? Niet roken, geen telefoon, laptop of internet en geen flesje wijn bij het eten, ik lijkt wel gek! Maar toch ook dat kriebelende gevoel dat je dit perse wilt meemaken, ongeacht hoe moeilijk het is. Eenmaal aangekomen bij het klooster volgden veel kusjes, knuffels en bemoedigende woorden “nou daar ga ik dan” zei ik zacht. Ik gaf een laatste kus en liep door het hek de kloostertuin in. Ik bleef maar naar hem kijken, had zo met hem te doen. “wat bezielde ik” bedacht ik me toen ‘t schatje uit het zicht was en ik de eerste stap op de trap van het klooster zette. De deur opende en een vrolijke zuster keek met olijke ogen op me neer van boven aan de trap, waar mijn voet nog op de eerste trede stond en alle vrees of vreemde gedachten in een keer van mijn schouder afvielen “jij moet Vivian zijn!” riep de zuster vrolijk naar me.

dit was pas thuiskomen, als een warme deken die om je heen geslagen wordt.

Na wat korte plichtplegingen en kennismakingen werd ik naar mijn kamer gebracht in het gastenverblijf op 3 hoog. Er stond alleen een bed, boekenkast, wastafel en een tafel met 2 stoelen, verder was er helemaal niets. Douchen deed ik op de douche verderop aan de gang die er speciaal was voor de gasten. Ik was zo blij als een kind! En dan opeens, begint de dagelijkse routine in het klooster. 4 maal per dag naar de kapel, zwijgzaam met alle zusters naar de eetzaal na de dienst, nog meer bidden voor het eten dat we hebben gekregen, eten, lachen met de zusters, goede gesprekken en mooie verhalen van de zusters die zij hebben meegemaakt tijdens hun leven in het klooster. Ik moet iedereen die dit leest eerlijk bekennen, dit was pas thuiskomen, als een warme deken die om je heen geslagen wordt. De liefde en begrip die deze zusters hebben gegeven is onbeschrijfelijk groot, en ze gaven de inzichten die je vroeger op school al leerde: Wees eerlijk, zorgzaam, vriendelijk, wees goed, doe goed. Ik had goede gesprekken met de vrolijke zuster en haar input dreunt nog na van dit weekend in het klooster. Om eerlijk te zijn mis ik de omgeving van rust, liefde, zorgzaamheid en vriendelijkheid nu ik weer thuis ben in in de harde werkelijkheid terecht ben gekomen.

Wauw, ik dacht aan droog brood en soep, maar dit had ik echt niet verwacht!

Mijn learnings zijn wel duidelijk: Wees goed, doe goed, wees eerlijk, wees zorgzaam en denk goed om jezelf, dan vind je vanzelf het juiste pad. Maar een andere learning is het eten in het klooster, man wat is dat lekker zeg! In ochtend vers kloosterbrood, en met kloosterbrood bedoel ik ook echt kloosterbrood. Elke ochtend een grote kan koffie of verse warme melk van hun eigen koeien, ze hebben er overigens 150. Ook een eitje krijg je er gewoon. Je kunt zelfs kiezen, hard of zacht gekookt. Verse kaas en vleeswaren en zelfs heerlijke romige yoghurt kun je als ontbijt nemen. In de middag is er warm eten wat zelfs ik als provinciaaltje nooit heb gekend. Pasta met een heerlijke stoofpot of aardappelgratin met asperges in botersaus met ei zijn gewoon wat voorbeelden die ik daar heb gegeten. Als foodie was dit toch wel een soort van wake-up call. Wij Nederlanders eten zo slecht, dat ik durf te stellen dat er in kloosters nog beter wordt gegeten. We moesten ons kapot schamen met onze McDonald’s en vieze patat en shoarma op iedere hoek van de straat, laat staan wat ze bij de Albert Heijn durven te verkopen. Deze learning gaat ook mee voor de toekomst, eet goed! 😉

Nu, bijna een maand later heb ik nog steeds de drang om voor een langere tijd mee te leven in dit klooster. Geen lastige hoofdbrekers, geen snelle maatschappij waar “IK” in kapitalen gedrukt staat, geen verplichtingen en rekening houden met anderen, maar gewoon tot bezinning komen, de rust vinden en terug naar jezelf gaan met behulp van deze liefdevolle zusters van dit mooie klooster. Wat is het doel? In ieder geval om er als beter mens uit te komen. Ik raad het jullie allemaal aan, doe eens gek en ga terug naar jezelf.

Uiteraard wil ik hierbij nogmaals alle lieve zusters van het klooster bedanken, met name de “vrolijke zuster” en natuurlijk moeder overste voor hun liefde, begrip en gastvrijheid.

Wil je ooit een leven in balans hebben? Google dit: Ora et labora en dan begrijp je goed wat deze zusters bedoelen en wat het voor je kan doen. En als je wilt weten waar ik dit weekend heb beleefd, kijk hier dan op de site van het Missieklooster van het Heilig bloed of volg de vrolijke zuster op Twitter

Een dagje uit naar het klooster kan ook! De Brabantse Kluis, waar de 150 koeien staan, is een geweldig restaurant waar je na een wandeling in de buurt even lekker op adem kunt komen. Na een heerlijke maaltijd en een drankje kun je een mooie wandeling maken in de kloostertuin.